Nieuwjaarsborrel Vrienden van St.Willibrord 20 januari 2007
  
Zaterdag 20 januari j.l was het dan weer zo ver. De vierde nieuwjaarsborrel van de Vrienden. De eerste was bij de Roode Leeuw, de tweede bij het Vervolg in Deurne. Beide bijeenkomsten waren gezellig maar wel was er sprake van een zeer besloten gezelschap. Waar bleven al de leden, die toch ongetwijfeld op een zaterdagnamiddag wat tijd over moesten hebben?
De 3e nieuwjaarsborrel, 2006, moest anders worden aangepakt. De zaterdagnamiddag bleef gehandhaafd, dit was Immers het meest gunstige van de week, de locatie moest de ‘trekker’ zijn. In de loop van 2005 was het oude missiehuis en internaat verbouwd tot een heus congrescentrum/hotel met de eloquente naam ‘Willibrordhaeghe”. Als we hier eens gingen borrelen met tussentijds een rondleiding door het gebouw? Ik moet zeggen dat het een leuke ervaring was. De verbouwing was een succes, mooie kamers, vergaderzalen met alle moderne communicatiemiddelen en alles straalde een rust en beschaafde luxe uit. Het besloten gezelschap was iets minder gesloten, meer oud-leerlingen en meer (oud)leraren. Albert Reuver herkende in een congresruimte zijn oude klaslokaal, waar hij met veel verve en extra haren zijn aardrijkskunde lessen had verzorgd. En warempel, de kelder, het oude fuifhok van het internaat, was nog in tact. Wil van Bussel waande zich weer even een jonge energieke gymleraar die zijn leerlingen van hieruit het veld op joeg en vervolgens onder de douches.
Maar voor de nieuwjaarsborrel van 2007 zou dan toch iets gevonden moeten worden wat nog meer leden aan zou spreken. Ook de jongeren, die niet zo veel hadden met het oude missiehuis of eerder genoemde kroegen. Dat werd dus het Walhalla. Ik fietste op zaterdagmiddag om een uur of 5 als vanouds met mijn vriendin, richting de oude Deurnese ruïne. Ik was er in al die jaren nog een keer geweest op een feest dat, vanwege het goede weer, buiten plaatsvond en niets met vroeger te maken had.
Onderweg speculeerden we over de aanwezigen. Nou ja, het Walhalla was redelijk klein, dus het zou al snel een beetje druk lijken als er zo’n 20 tot 30 belangstellenden aanwezig zouden zijn. Komend vanuit het centrum moet je eerst zo’n beetje om de gracht heen fietsen en natuurlijk loer je dan al in die richting. Van verbazing vergat ik te trappen. Daar stonden toch een hoop fietsen, was er iets te doen bij het Dinghuis, gelegen naast het Walhalla? Toen ik uiteindelijk het terrein op reed spotte ik een groot aantal auto’s. De verwondering nam toe. Toen we de nog steeds steile ijzeren trap opklommen (zo heerlijk als je vaak moest plassen van de nodige biertjes die toen nog bijna echt niks kostten) kwam het geluid van heel veel stemmen ons tegemoet. Binnengekomen liepen we direct vast. Vol, mudje vol. Er kon geen jas meer bij, laat staan enkele nieuwjaarsborrelaars. In mijn goede oude tijd van het Walhalla leek het minder druk van nu. Dringen naar de bar en vol verbijstering kijken naar het volk. Jeugd, veel jeugd, maar ook een aantal “oude” mensen, die van ver voor mijn tijd waren. En leraren, oud en jong. En nog steeds kwamen er oud leerlingen binnen, verbaasd over de drukte maar wel meteen in de stemming. De sfeer van gezellig kletsen en een biertje drinken poetste de tussenliggende jaren, die voor de jeugdigen ons ons natuurlijk niet zo lang geduurd hadden, weg. Veel te snel kondigde voorzitter Ron het laatste rondje aan.
Als vanouds zwabberde ik wederom richting centrum naar huis alwaar kinderen en hond en het dagelijks leven wachtten.
Het was geslaagd!
   
P.S. Ondertussen zijn er op de website van de vrienden van St.Willibrord vele tientallen enthousiaste reacties en nieuwe aanmeldingen binnengekomen.
Marjon van Gestel - van de Weijer
|
